Алесь Ждановіч (Маляваныч), актор, тэлевядоўца, блогер, чытае верш Пімена Панчанкі "Родная мова" (1964). #незагаснуцьзоркіўнебе - паэтычная хрэстаматыя да 90-годдзя заснавання Саюза беларускіх пісьменнікаў 👉 Усе творы https://youtube.com/playlist?list=PLTNXoooE0nRZYo4u2yyRtorzQIYLVi2P7 🔳 Алесь Ждановіч — беларускі акцёр тэатра і тэлебачання, нарадзіўся ў 1964 годзе. Скончыў Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут. Працаваў у Нацыянальным акадэмічным тэатры імя Горкага. Шырокую вядомасць і любоў пакаленняў малых гледачоў прынесла яму роля абаяльнага вядучага Маляваныча ў перадачы “Калыханка”. Пасля сыходу з дзяржаўнага ТБ не пакінуў свайго паклікання — бярэ ўдзел у шматлікіх недзяржаўных праектах для дзяцей і моладзі. Мастацкі кіраўнік Міжнароднага каляднага фестывалю батлеечных і лялечных тэатраў "Нябёсы". 🔲 Пімен Панчанка (1917-1995) — паэт і перакладчык, публіцыст, народны паэт Беларусі. Нарадзіўся ў Рэвелі (Талін) у беднай сям’і, што шмат пераязжала ў пошуках працы. Перад вайной скончыў Мінскі педінстытут. Удзельнічаў у Другой сусветнай вайне і менавіта вершы, напісаныя ў вайну, прынеслі паэту першую вядомасць. У далечыні ад радзімы ён напісаў цыкл “Іранскі дзённік”, куды ўвайшоў яго славуты верш “Сінія касачы”. У сваіх творах Пімен Панчанка да канца жыцця паслядоўны прыхільнік міру і праціўнік вайны, шчыры патрыёт Беларусі, нястомны змагар за захаванне прыроды, за культываванне ў грамадстве высокіх маральных ідэалаў. Яго вершы былі выразнікамі дум і спадзяванняў эпохі, без фальшу, з багатай гамай чалавечых пачуццяў. З пад яго пяра выйшлі дзясяткі паэтычных зборнікаў. У 1960-1970–х Панчанка быў адным з самых запатрабаваных і папулярных паэтаў Беларусі. Многія з іх былі адзначаныя высокімі ўзнагародамі: Лаўрэат Літаратурнай прэміі імя Янкі Купалы (1959) за «Патрыятычную песню», Дзяржаўнай прэміі БССР імя Янкі Купалы (1967) за кнігу вершаў «Пры святле маланак», Дзяржаўнай прэміі СССР (1981) за кнігу вершаў «Где ночует жаворонок» (Масква, 1979). П. Панчанку належаць шматлікія публіцыстычныя артыкулы і эсэ, успаміны пра вядомых беларускіх пісьменнікаў і падзеі літаратурнага жыцця. #беларускаялітаратура #піменпанчанка Кажуць, мова мая аджывае Век свой ціхі: ёй знікнуць пара. Для мяне ж яна вечна жывая, Як раса, як сляза, як зара. Гэта ластавак шчабятанне, Звон світальны палескіх крыніц, Сінь чабору і барвы зарніц, І буслінае клекатанне. Калі ж хто загадае: «Не трэба!» - Адрачэцца ад мовы народ, - Папрашу я і сонца, і неба: Мне не трэба ні славы, ні хлеба, Асудзіце на безліч нягод. Толькі месяцаў назвы пакіньце, Назвы родныя роднай зямлі, Пра якія з маленства ў блакіце Бор шуміць і пяюць жураўлі: Студзень - з казкамі снежных аблокаў, Люты - шчодры на сіні мароз, Сакавік - з сакатаннем і сокам Непаўторных вясновых бяроз, Красавік - час маланак і ліўняў, Травень - з першым каханнем, сяўбой, Чэрвень - з ягаднаю зарой, Ліпень - з мёдам, З пшаніцаю - жнівень, Спелы яблычны верасень, Светлы кастрычнік У празрыстасці чыстай, крынічнай, Лістапад - залаты лістапад, Снежань - першы густы снегапад... Ці плачу я, ці пяю?.. Восень. На вуліцы цёмна... Пакіньце мне мову маю, Пакіньце жыццё мне!