Навокал безьліч бед, ты злы на цэлы сьвет, і крыеш сьвет па мацеры тады. Як лажа па жыцьці – ня рыкай, а сьвісьці, бо сьвіст – найлепшы сродак ад бяды! Ўсьцяж зважай на жыцьця сьветлы бок! Калі жыцьцё ня цукар, падсаладзіць – ня штука: згадай пра сьмех, усьмешку, танец, сьпеў. Калі ўсяму трындзец, давай, канчай бухцець: у банцік вусны – ўспомні, ты ж сьвісьцеў! Ўсьцяж зважай на жыцьця сьветлы бок! Няхай лухта жыцьцё, а потым сьмерць, і ўсё, заслону ўсё ж з паклонам прывітай. Ня стой там, як тапчан – усьміхніся гледачам, апошні выхад – то не падкачай! Ўсьцяж зважай на канца сьветлы бок! Рассмакуй паветра апошні глыток. Што жыцьцё гаўно – ведама даўно, цырк на дроце, сьмерць – развод лахоў. А раз цырк – ня грэх быць людзям на сьмех, а застацца ў дурнях – пагатоў. Ўсьцяж зважай на жыцьця сьветлы бок!