Я інжынэр на сотні рублёў і болей я не налічу. Мне 25, а я ўсё яшчэ ня цямлю, чаго хачу. І я думаю, што ня маю падстаў ганарыцца, якім я стаў – і ўсё ж, калі б мог выбіраць сябе, я зноўку б сябе абраў. Мне 25, дзесяць зь якіх я сьпяваю богвед аб чым, і мне так цяжка баяцца той, што стаіць за плячом маім. І няхай у слоў маіх сэнс ня той – вінаваты язык ня мой, а што да той, што стаіць за плячом, усе мы роўныя перад ёй. Можа, заўтра стрэлка гадзіньніка ў зваротны шлях пабяжыць, і той, каго з плачам здымалі з крыжа, апынецца зноў на крыжы. І вусны пяшчотныя стануць зноў збаўцу свайго шукаць – ды я пеў, як сьпеў, і прынамсі ў тым не магу сябе папракаць. І я шчасны ўсім, што прызначыў лёс, нават тым, што было ня так, нават тым, што скразьняк у мяне ў мазгах, і ў храме маім бардак. Я проста імкнуўся сад гадаваць і прыўкрасны від не псаваць. І рыбак і мытнік патрапяць усё ж зразумець мяне й мне дараваць.