Пакуль жыве мая бяроза, — Бунтуе полымя ў крыві I не збіваюцца на прозу Святой любові салаўі. Наскрозь жыцця густую крону Пранізвае іх звонкі свіст. На дол спалохана-здзіўлёна Ляціць яшчэ зялёны ліст. Я сам — мурожная палянка, Дзе, чыста ўмыўшыся расой, Стаіць бяляначка-славянка З шаўковай русаю касой. Душа, асветленая промнем Яе глыбіннае красы, He стоміцца заўсёдна помніць, Адкуль пайшоў і чый я сын. На пуцявіне чалавечай Зямны прымаю ўдзячна лёс, He вечны мы пад Шляхам Млечным, Ды вечнае святло бяроз. Яно ліецца апантана Над скрыжаваннямі трывог, Каб і наступнік наш нязнаны Яго ў сабе навек збярог. Жыві, бяроза!.. Светлым болем, Шчымлівай радасцю звіні... На гэтым свеце нас з табою Адны трымаюць карані. --- Словы Сяргея Законнікава Музыка Эдуарда Зарыцкага Спявае Ганна Радзько Інструментальны ансамбль Беларускага радыё і тэлебачання пад кіраваннем Аляксандра Арабея Фрагмент перадачы «Концертный сезон. Звуки сердца...», 1996 год