Дзяніс Кірспу, танатапрактык, штодня сутыкаецца са смерцю, аднаўляючы целы нябожчыкаў пасля траўм і аварый. Яго праца дапамагае блізкім годна развітацца з тымі, хто пайшоў. Для Кірспу смерць стала не толькі руцінай, але і магчымасцю змяніць свае адносіны да жыцця і загартаваць характар. Ён лічыць важным загадзя абдумаць, як чалавек хоча пайсці з жыцця. У сваім маналогу ён дзеліцца шчырымі разважаннямі аб сваёй прафесіі і заклікае шанаваць кожную секунду жыцця.