Трунар дастаў сваім “Прабач”, катрынка зноў заводзіць плач, і срэбны сакс гару няўдач прарочыць. Старыя дудкі, біты звон сьмяюцца ў твар мне й наўздагон, ды толькі гэта ня мой кон, каб збочыць. Я прагну, прагну, так прагну быць твой, любая, прагну. Палітык скача з бадуна, матулі плачуць як адна, і бомж ня ўстане да відна зь нябыту. Каторы зь іх ня дасьць дапіць мне раньні чай, з-за аканіц пакліча брамку адчыніць, бо ты тут? Я прагну, прагну, так прагну быць твой, любая, прагну. “Цяпер сапраўдная ў цане лябоў”, любая скажа. А мне, сапраўдная ці не – ня так ужо і важна. Я прагну, прагну, так прагну быць твой, любая, прагну. Што ж, час вярнуцца ў свой палац і пакаёўцы ўсё сказаць, няхай злуе, мне напляваць – ня страшна. Ёй разуменьня не займаць, па мне ж і так усё відаць, дзе я хацеў бы начаваць – няважна. Я прагну, прагну, так прагну быць твой, любая, прагну. Твой зух адвёў мяне за рог: маўляў, я скраў, што ён бярог! Як я сабе дазволіць мог такое? Так, ён хлусіў табе ня раз, нібы сам лёс за сьведка ў вас. Хай на баку ягоным час – затое Я прагну, прагну, так прагну быць твой, любая, прагну.