Давайце будзем гаварыць ня спрэс, а ўзважваць цішыню за кожным словам, каб лепш да нас даходзіў іхны сэнс, аддаючыся рэхам у галовах, давайце будзем гаварыць ня спрэс. Давайце крок часьцей перапыняць і на вакольны сьвет расплюшчваць вочы, каб больш не давялося шыбаваць той самай памылковай сьцежкай двойчы, давайце крок часьцей перапыняць. Давайце часам проста памаўчым, мы надта любім собскія прамовы – за імі непачутыя нікім сяброў найлепшых застаюцца словы, давайце часам проста памаўчым. І ўгледзім у насталай цішыні, як паміж намі вырасла адлегласьць – мы думалі, што ймчалі на кані, а самі ўмелі толькі ў коле бегаць, хоць думалі, што ймчалі на кані. Як верылі ў набліжанасьць дзівос, сябе лічылі лепшымі за многіх, чакалі: нешта здарыцца вось-вось, і зьменяцца жыцьцёвыя дарогі, і ў нам патрэбны бок паверне лёс. Ды часу засталося ўжо ня многа, мы ўсьлед яму разгублена глядзім – а з намі не здараецца нічога, магчыма і ня здарыцца зусім, а мабыць і ня здарыцца зусім.