За рукі возьмемся, браце, разам пойдзем шукаць невідочнае багацьце што яшчэ свабодай зваць. Калі ісьці як ня зараз, і дзе пачаць, як ня тут? Зямля за парогам марыць пазбыцца нарэшце пут. Браце, зірні далёка – Зямля ўся табе належыць, дыстанцый няма ні межаў, руку падымі высока. Без адлегласьцяў і межаў ўся Зямля табе належыць: хто на нас навесіў ковы, мы таму па пысе ўрэжам, калі слоў недастаткова. Рушым дружным маршам, крок трымай цьвярдзей – з намі ў шэсьці нашым надзея ідзе. Дай мне свае крыўды браце, падзелім іх напалам, расьцісьні кулак зацяты, ужо не патрэбны нам. Калі ісьці як ня зараз, і дзе пачаць, як ня тут? Браце, з табой мы разам пазбудземся ўрэшце пут. Браце, зірні далёка, у нябёсы над абсягам, і руку з зацятым сьцягам ўгару падымі высока. І руку з зацятым сьцягам падымі па-над абсягам хто на нас навесіў ковы, мы дамо такому дзягай, калі слоў недастаткова. Рушым дружным маршам, крок трымай цьвярдзей – з намі ў шэсьці нашым надзея ідзе.