Я ўцёк дадому з бою, з-пад Запароскай Січы, гляджу: знаёмы шляхціц цішком здабычу лічыць. Я дастаю пістолю, вымаю зь піхваў шаблю й кажу: “Навальвай грошы, а то жыцьця пазбаўлю”. Вып’ем, гэй – ну ты дружа ты даў – налі яшчэ па сто, налі яшчэ па сто, у нас старкі поўны жбан. Былі ў яго ў скарбонцы дынары ды чырвонцы – я іх напхаў у торбу й вязу каханай жонцы. Яна прымае й кажа: “Ня бойся, я ня здраджу”, ды чорт з такою бабай і сам ня даў бы рады. Вып’ем, гэй – ну ты дружа ты даў – налі яшчэ па сто, налі яшчэ па сто, у нас старкі поўны жбан. Заснуў я на палацях, як венікі прадаўшы, і ў сьне я бачыў скарбы пасьля такой удачы. Між тым набрала жонка вады ў парахаўніцу й па цівуноў паслала – каб ад мяне пазбыцца. Вып’ем, гэй – ну ты дружа ты даў – налі яшчэ па сто, налі яшчэ па сто, у нас старкі поўны жбан. Ноч засьціць яшчэ неба, і сон мне вочы засьціць – ідуць сюды жаўнеры, а зь імі сам той шляхціц. Я дастаю пістолю, бо жонка скрала шаблю, але ж хіба вадою я ў некага патраплю? Вып’ем, гэй – ну ты дружа ты даў – налі яшчэ па сто, налі яшчэ па сто, у нас старкі поўны жбан. Шкада, што дзесь далёка ваюе брат мой родны, каб быў тады ён побач – дакладна дапамог бы. Ня здрадзіў бы, як жонка, а ўцёк са мной на поўдзень – няхай жа чуе праўду ды за мяне адпомсьціць.