Ну вось, настаў мой час, яшчэ крыху – ўпадзе заслона, Сябры, дам вам адказ, я сам сабе падабаронны. Я жыў жыцьцём людзкім, прайшоў дарог і сьцежак плойму, і ўсё перадусім рабіў па-свойму. Сям-там грызе сумнеў, ды што ўпікаць сябе за дробязь? Рабіў, як мог і ўмеў, хто ўмее лепш – хай лепей зробіць. Я сам пралічваў шлях дзе абысьці, дзе напяроймы – паўсюль, заўжды і ўсьцяж ішоў па-свойму. Мне не схаваць, сябры, ад вас: залішні груз я браў ня раз, на лёс ня гнаў, а сьпіну гнуў – стагнаць стагнаў, ды ўсё ж цягнуў. Усё трываў, удар трымаў – заўжды па-свойму. Быў юр, быў сьмех і плач, дык наракаць ці ж маю права? Пляваць на цень няўдач, усё ж мне жыць было цікава. Няма ніякіх крыўд, я разрадзіў усю абойму – скажу бязь сьціпласьці: я жыў па-свойму. Бо чалавек – сабе судзьдзём: хто рады дасьць, калі ня ён, усё, што ў ім, сказаць, як ёсьць, а не чакаць, што скажа хтось? Вось мой дэвіз – і споведзь вось: я жыў па-свойму.