Бой сэрцаў двух зьяднаў ланцуг, любоў – галавой у вір. Твой цуд, твой шэпт, твой смак, твой жэст – яны назаўжды ў крыві. У віну ня стаў, быццам спасаваў – безь цябе я нішто. Не стрываў хлусьні, лепшы лёс прысьніў, сам дзіўлюся, нашто. Я думаў пратараніць мур, ніколі не любіў мацней, ірваўся разбурыць турму, але разбурыў толькі сябе, збурыў толькі сябе. Цябе пастаў на п'едэстал – і ўсё, болей не дастаць. Згарэць датла, каб даць сьвятла – і ўжо з попелу ня ўстаць. Я ня думаў руйнаваць, я ўсяго прасіў: «пусьці». Здолеў толькі не раўнаваць, здолеў толькі прэч сысьці. У віну ня стаў, быццам спасаваў – безь цябе я нішто. Я думаў пратараніць мур, ніколі не любіў мацней, ірваўся разбурыць турму, але разбурыў толькі сябе, збурыў толькі сябе. Для мяне гэты тэкст, насамрэч, - пра любоў да бацькаўшчыны і эміграцыю...