Пераклад - Макс Шчур Мае жылы як тросы, мая памяць як лёд, маё сэрца як дызель, а кроў быццам мёд, ды мне выпала жыць тут, сярод шэрай травы, тут, дзе цемра і шал, каля самай дрыгвы. Дзе фасад замест дома, дзе слоў пустацьвет, дзе праспэкты – барозны ад згарэлых камет. Я хацеў быць як сонца, стаў як цень на сьцяне, і неадпеты мярцьвяк сеў на плечы мае. З таго часу я бачу – мы рабы як адзін, і душы мёртвых салдат між яловых галін сочаць, як мы пры сьвечках танчым свой палянэз, зь мерцьвяком, што ўсім нам на карак залез. Дня усёдараваньня я бадай не дажду, я знайшоў адсюль шлях – я сыду і прыду з гэтым словам, нібыта з ключом сінявы, каб пусьціць іх дамоў, усіх тых, хто сьпіць каля самай дрыгвы.