Тэкст - Макс Шчур На хату грошай не было, і універ нам даў жытло – пакой у інтэрнаце, што на Варвашэні. Там адрываўся маладняк, там кожны вечар быў тусьняк, любы туды мог завітаць без запрашэньня. Гарэлка там цякла ракой, і поўны дыму быў пакой, калі той дым быў вам, вядома, па кішэні. У, во дзе быў бардак на Варвашцы. Ты б не хацеў там жыць, павер – адна пліта на ўвесь паверх, на кухні рэй вялі, калі вячэрні гоман сьціх. Арабы рэзалі казу, па ўкурцы нехта гнаў шызу – з тых сьценаў выйшаў не адзін вучоны псіх. Калі зашкальваў алькаголь, прарэктар калаціў у столь, маўляў, павыключае заўтра ўсіх. І іншаземцы, і мянты, усе жылі круцей, чым ты – стыпендыі хапала толькі, каб раздаць пазыкі. Пасьля хадзіў ты да дзяўчат да заўтра яйка пазычаць – толк дзеўкам ад цябе быў у астатнім невялікі. Калі ж згадаю, тым ня менш, нідзе нам не жылося лепш, бо мы былі збачэнцы, алкашы і фрыкі.