Пераклад – Макс Шчур Жалезны палац граху, а ў ім – наш ліхі дабрадзей: хвост у яго й капыты, на ім залаты рэдынгот, а дзесьці кахае яго панна пятнаццаці год, то ж бо ёй з суседзямі нудна, а зь ім – не без прыгод. Зайграйма ў малінавы звон, ратуйма дзеў ад яго-махляра, павесім на дзьверы замок і дзяўчат загонім туды, ды ў паннаў маральная моц, яны не трываюць нуды, і самі збудуюць палац, і выклічуць жыхара. Быў бы я бабылём – усё жыцьцё б шукаў, дзе ты, меў бы я сто сяброў – мы б сьпявалі за круглым сталом, а так невядомы нам, ды падобны да ястраба зь ясным крылом глядзіць на сябе і на нас зь зіхатлівае пустаты. Па моры плыве параплаў, з трубы – бярозавы дым, і сам капітан на мастку, у белым, зь меднай трубой, а зьнізу плыве морскі цмок і цягне яго за сабой, але ж калі не зважаць – можна доўга быць маладым. Дык разам зьедзьма ў Тыбэт, бывай, турбот карагод, хадзем з Нэпалу ў Сікім загадкавай сьцежкай крутой, а наш капітан прыплыве да панны пятнаццаці год, і яны народзяць дзяцей і стануць самі сабой.