Пакаленьне дворнікаў і вартавых пагублялася недзе ў прасторах неабдымнай зямлі. Ўсім закарцела дамоў. У наш час, калі кожны трэці – герой, яны ня твораць кантэнт, яны ня кажуць прамоў. Яны стаяць, нібы сходні, калі нафта гарыць, паверхі заліваючы ўсьцяж. Сьпеў аднекуль ім чуецца мройны, і хто я такі, каб ім даводзіць, што гэта міраж? Мы маўчалі як цюцькі, пакуль ішоў гандаль усім, чым толькі льга гандляваць, улучна зь дзецьмі тваймі – І атручаны дождж падае ў прагнілы заліў, а мы ўсё яшчэ глядзім на экран, мы ўсё яшчэ чакаем навін. І нашы бацькі нам ніколі ня схлусяць, яны не трываюць маны, як воўк ня ласы да мяса, як птушкі – не летуны. Скажы мне, што табе я ўчыніў, за што гэты боль? Ды гэта без тлумачэньняў, гэта, мусібыць, нешта ў крыві. Ды я сам разьвёў агонь, які зьсярэдзіны мяне спапяліў, мы сышлі ад закону, а да любові так і не дабрылі. Дык маліся за нас, маліся, калі маеш здольнасьць, мы ня маем надзеі, ды гэты шлях наш. І ўсё бліжэй і стражэй чуцен голас – і хай я спрахну, калі гэта міраж.