#Дарья_Дорошко #Дарья_Дорошко_поэзия #Владимир_Череухин #Владимир_Череухин_поэзия Дар'я Дарошка Бярозавы гон Вясновы вецер прыцемкі люляе, Разносіць пах расчуленых бяроз, Што быццам бы на дыбачках ад гаю Бягуць у новы, сакавіцкі лёс. А родны гай хвалюецца, шуміць, Адчайна іх варонамі гукае. Але і дрэвы ўвесну хочуць жыць Напоўніцу, наводліў і да краю! Іх цягне ў свет жаночая туга, Адвечная дзявочая гуллівасць. І дрэвы пакідаюць сонны гай, Забыўшыся на розум і цнатлівасць. Як быццам бы ўзлятаюць на адхон, Сыходзяць сокам, водарам і жарсцю. Напэўна, і ў бяроз бывае гон — Вянчанне з сонцам, радасцю і шчасцем. Уладзімір Чараухін * * * (прысвячаецца Дар'і Дарошка) Ноч разводзіць густыя чарнілы І малюе бухматыя гронкі, Што ў цямрэчы прасвечваюць міла І насычваюць водарам тонкім Двор заснулы. Над лаўкай альтанкі Гронкі бэзу, як сонмы галактык. У душы нараджаецца танка Пра нястомных вястунак крылатых, Што лятуць скрозь бяздонную цемру Па Птушынай Дарозе бясконцай. Зорны вецер гуляецца з пер'ем, А наперадзе - роднае Сонца. Да планеты лятуць жаваронкі І люляюць на крылцах Вяснянку І таму ў цемры свецяцца гронкі. Іў душы нараджаюцца танка.