Вілянскі перыяд (1316 - 1385) у гісторыі Вялікага Княства Літоўскага пачынаецца з княжання Гедыміна і пераносу сталіцы ў Вільню. Гэты час характарызуецца актыўным пашырэннем тэрыторыі ВКЛ, у асноўным за кошт сучаснай Беларусі. У перыяд кіравання Гедыміна адбываецца ўмацаванне княжаскай улады і дыпламатычныя поспехі ў Заходнім і Усходнім напрамках. Пасля смерці Гедыміна ў ВКЛ настае перыяд дыярхіі, калі дзяржава кіруецца двума князямі – Кейстутам і Альгердам. Альгерд атрымлівае ў спадчыну ўсходнія землі, якія на працягу яго кіравання таксама пашыраюцца. У гэты час узнікаюць першыя супярэчнасці з Масквой, а таксама развіваюцца ўзаемаадносіны з Рыгай і Ордэнам.