Гедымін актыўна пашыраў землі ВКЛ, але праз напады галіцка-валынскага княства і крыжакоў князь быў вымушаны перанесці сталіцу ВКЛ з Наваградку ў Вільню ў 1323 годзе. Сярод людзей існуе паданне пра паляванне Гедыміна ў даліне Святога Рога, дзе ён забіў тура, а ўначы сніў дзіўны сон пра жалезнага ваўка ў жалезных латах. Раніцай Гедымін параіўся з вяшчуном Лідзейкам, - вялікі князь сніў пра будучы горад і вялікую славу сваю і свайго роду. Цягам часу Гедыміна ведалі і паважалі не толькі жыхары ВКЛ, але і іншыя народы, якія, дзякуючы талерантнай палітыцы, атрымлівалі па запрашэнні працу і мажлівасці. Хаця пасля смерці Гедыміна вялікім князем быў абвешчаны Альгерд, па сутнасці ў краіне склалася двоеўладдзе. Альгерд кіраваў усходняй часткай Княства з цэнтрам у Вільні і забяспечваў бяспеку краіны з усходу. Пад кіраўніцтвам Кейстута знаходзілася заходняя частка ВКЛ з рэзідэнцыяй у Троках, і, адпаведна, на яго ўскладваўся абавязак барацьбы з крыжакамі. Перамога Альгерда на Сініх Водах у 1362 годзе над татарамі і дабраахвотнае далучэнне славянскіх зямель павялічылі тэрыторыю ВКЛ у два разы.