Словы і музыка Сяргея Новіка-Пеюна Дні прыходзяць, дні адходзяць, дні лятуць, Быццам рэк бурлівых хвалі ўдаль плывуць. Шмат гадоў тут на выгнанні ў чужыне Трэба мучыцца душой і сэрцам мне. Навакол нідзе не ўгледзіш родных хат, Не працягне рук зычліва родны брат, Не падзеліш нават думак з некім тут, Не прыгорне ў адзіноцтве родны кут. Уночы зорачкі прыветліва мігцяць, Быццам з неба на мяне яны глядзяць... Што чуваць, скажэце, зорачкі вы мне У маёй роднай, ды далёкай, старане? Ці татулька мой і матанька ўжо спяць? Ці на іх таксама зорачкі глядзяць? Мо й яны пытаюць зорак аба мне, Што раблю цяпер ў далёкай чужыне? Калі толькі яны, родныя, не спяць, Калі і 'шчэ цяпер на зорачкі глядзяць, Занясеце ж ім, пакуль не бліснуў свет, Зоркі мілыя, сыноўскі мой прывет! І скажэце, каб не плакаў ні адзін, Што ў выгнанні мусіць мучыцца іх сын! Прыйдзе, прыйдзе да нас хутка ясны май, Прыляту тады, як птушка, у родны край. Уночы будзем мы на зоркі паглядаць, Што як сёння ў небе будуць зіхатаць... Занясеце ж вы, пакуль не бліснуў свет, Зоркі мілыя, бацькам маім прывет!