Словы Тацяны Сапач http://arche.bymedia.net/2003-5/duba503.html Праз днi i ночы нас пiльнуе страх: на вулках Вiльнi, i ў тваiх вачах — там толькi ён, заместа рэк i мораў. У мiлым доме песняў не пяюць, а цягнуць нэндзу новую сваю — пра смерць i хлеб, i зноў пра смерць гавораць. Я выйду ў ноч, пакуль сабе не веру, я выйду — асцярожным, чуйным зверам, каб у дарозе збыць жуду-нуду... I набяжыць з чужых краёў старожа, сказаць пра ўсё — паверыць i паможа, ды я ад страху словаў не знайду.