Я стаміўся гаварыць тыя ж самыя словы, Я стаміўся, я хачу памаўчаць. А на плошчах ізноў пра народ і пра мову, Пра былое вялічча крычаць... Падымаюцца з магілаў аблезлыя цені, Ў кіпцюрах сатлелых лохмаў сцягі. Сонца зранку раскідае скупыя праменні Па зямлі, дзе прыходзіцца жыць. Прыпеў: Вуліца, поле, Вялікае княства, Жаўрукі ў аблоках звіняць.. Вольнаму воля - найвялікшае шчасце. Нават вецер не дагоніць каня.. Я сяджу смяротна п'яны у матчынай хаце І стагну, што не даюць нам жыцця.. А яна, мая старая, разумная маці Мне гаворцыць: "Супакойся, дзіця. Час міне - ўсё ўстаткуецца, і ты зразумееш - Драць не варта было нават рот. І без вашага крыку ўстане з каленяў Занядбаны, забіты народ." Прыпеў. "Ён, народ, ужо ня верыць ў абяцанкі-цацанкі, Не ідзе лепшай долі шукаць. Годзе зноў яго пхаць пад чарговыя танкі, Пад чарговыя штандары ўціскаць. А надыдзе часіна, праз стагоддзе ці болей, Ціхі анёл з нябёсаў зляціць, Заспявае - люд прачнецца і болей Ніколі не засне ўжо. А пакуль што ён спіць." Ён стаміўся - ён спіць. Ён сніць пра... Прыпеў.