Адныя з нас позірк кіруюць на захад, Другія з надзеяй глядзяць на усход. У суквецці вялікіх, салідных народаў Стрычыць мой малы, ненадзейны народ. Я першыя словы з маленства засвоіў, Як толькі на ножанькі цвёрда ўстаў. Я гэныя словы на мамчынай мове Штодзень як мадлітву святую шаптаў: "Дзякуй, вялікае дзякуй, Што ваша вяроўка так моцна не цісне, не трэ. Дзякуй, вялікае дзякуй, За тое, што сонца над стрэхай, а ноч на дварэ. Дзякуй, вялікае дзякуй, Што ваша салодкая лыжка абдзёрла нам рот. Дзякуй, вялікае дзякуй, Што хаты няма, брамка ёсць і павалены плот." Нам так расказалі: ад веку мы спалі, Збудзілі нас і загадалі устаць. Сабралі мы рэчы, папхнулі нас ў плечы, Што больш ўжо не можам ні есць і ні спаць. За тое я кветкі цвіцем, як калоссе, А нас то касой, то сярпом, то цапом. Канешне, не мала карысці прыносім - Маўчым, калі б'юць, крычым калі што: "Дзякуй, вялікае дзякуй, Што ваша вяроўка так моцна не цісне, не трэ. Дзякуй, вялікае дзякуй, За тое, што сонца над стрэхай, а ноч на дварэ. Дзякуй, вялікае дзякуй, Што ваша салодкая лыжка абдзёрла нам рот. Дзякуй, вялікае дзякуй, Што хаты няма, брамка ёсць і павалены плот." Хтось дурнямі лічыць нас, хтось гультаямі, Хтось любіць нас моцна, хтось моцна кляне. Даволі нам ласкі чужое, мы ўстанем, Падымем галовы і крыкнем: "Досць! Не! Дзякуй! Нічога не трэба!!! Мы годны павагі, мы добры, сумленны народ! Дзякуй вялікае.. але Нам вольнасць найлепшым клейнотам з усіх ўзнагарод. Дзякуй! Вялікае дзякуй, Бо праўду старую мы ўсе зразумелі даўно: Лепей сваё ніж чужое, А мы сіла, мы зможам, мы зробім, мы рады дамо! Мы народ, не гаўно!!!"