Музыка Вячаслава Качанскага Словы Канстанцыі Буйлы Люблю наш край, старонку гэту, Дзе я радзілася, расла, Дзе першы раз пазнала шчасце, Слязу нядолі праліла. Люблю народ наш беларускі, Іх хаты ў зелені садоў, Залочаныя збожжам нівы, Шум нашых гаяў і лясоў. Люблю раку, што свае воды Імчыць ў няведамую даль, І жоўтасць берагоў пясчаных, І яснасць чыстых яе хваль. Люблю вясну, што ў кветкі, ў зелень Прыстроіць цэлую зямлю; На гнёздах буслаў клекатанне І спеў жаўроначка люблю. Люблю гарачу спёку лета І буру летнюю з дажджом, Як гром грыміць, а ў чорных хмарах Маланка зіхаціць агнём. І восень сумную люблю я, І першы звон сярпоў і кос, Як выйдуць жнеі збожжа жаці, А касары - на сенакос. Люблю зіму з яе марозам, Што вокны прыбярэ ў вузор, І белы снег, што, усё пакрыўшы, Ірдзіцца блескам ясных зор. Люблю ў пагодную я ночку Да позна на дварэ сядзець, Слядзіць за зорачак дрыжаннем, На месяц залаты глядзець. Люблю, як сонейка заходзіць І бераг хмаркі залаціць, Вячорнага як голас звону К нам з ветру хваляю ляціць. І песню родную люблю я, Што дзеўкі ў полі запяюць, А тоны голасна над нівай Пераліваюцца-плывуць. Усё ў краю тым сэрцу міла, Бо я люблю край родны мой, Дзе з шчасцем першым я спазналась І з гора першаю слязой.