http://bielanohaja.org/files/chords_tamdziemy.doc Наш засмучаны птах. Хто пазнае яго пасля войнаў? Апусцілі наш сцяг, ды палова сказала : Усё роўна. Чорны колер крыві перальецца праз белыя рукі. Птах забыўся на сон. Ломяць крылле жыццёвыя скрухі. Стома прыйдзе, як ноч. Цераз межы перойдзе, дзе сіла. Птах захоча паспаць, ды жыве даўно сон у яго крылах. Цемра чорнай рукой адчыняе гасцінец для болю. Птах баіцца глядзець, гаспадарыць хто там за гарою. Прыпеў: Наш птах ляціць у неба. Наш сцяг гарыць на сонцы. Наш твар хаваць ня трэба. Ды гэта толькі ў снах. Ды гэта толькі ў снах. Дзе сябры там хлусня, ды ўсё роўна з адкрытай душою. Сумна жыць у клетцы дня і палова сяброў за мяжою. Птах застаўся глядзець на зямлі з пераломленым крыллем. Вецер, дапамажы, перадай прывітанне шчаслівым. Вось надзея ляжыць адразайце ўсе колькі вам трэба. Можа гэта хлусня існаванне шчаслівага неба. Сумным позіркам зор птах акіне чорнае мора. Сэрца ў цэнтры зямлі, як мішэнь для сусветнага гора. Прыпеў: Наш птах ляціць у неба. Наш сцяг гарыць на сонцы. Наш твар хаваць не трэба. Ды гэта толькі ў снах. Ды гэта толькі ў снах. Ды гэта толькі ў снах.