Словы Уладзіміра Жылкі Музыка Алеся Камоцкага Маіх радасцяў лісце спадае, Нібы лісце пажоўклае дрэў. Эх, карчомная доля благая, Патапіў бы цябе, каб прымеў. Па-за воканню вецер галосе І скавыча, паганы і злы, Незадачная гэткая восень, Незадачная радасць імглы. І натрапіш на гэткую нетру, Бы ў прадонную чорную цьму. Не, я толькі ад лютага ветру, Я ад ветру схаваўся ў карчму. А калісь было неяк іначай І хапала цяпла без таго, Горкай памяці дробнай астачай Да дзяцінства кульгаю свайго. Але й тут жа на розум мужычы, Як і ўсюды - жывыя людцы. І ў маім мо чытаюць абліччы, Што не звёў я з канцамі канцы.