Словы Генадзя Бураўкіна http://charnobyl.ru/perasyalenne Вось і прымусіў Раскуты, раз'юшаны атам На развітанне расстайнае Кланяцца пуням і хатам, Кланяцца студням, Дрывотням, Тынам, Азяродам, Зазелянелым садам I засеяным агародам. Вось і настала пара Развітацца З сабакам I з пеўнем, Гэткім вясёлым, Чырвонабародым I спеўным, Моўчкі пагладзіць — Ці ўдасца пабачыцца зноўку? — Дужа слухмяную, З чорным цяляткам, Кароўку... Нехта галосіць. А нехта бязладна ляпеча... Бабка ж Аўдоцця Ніяк не расстанецца з печчу. Перамаўляецца з ёй напаўголаса, Нібы з жывою, I да ляжанкі хінецца Сваёю сівой галавою. — Як жа ты будзеш адна, Без мяне, Мая любка? Ты ж не пліта, He камін, He буржуйка, He грубка. Я ж цябе Толькі сухімі дрывамі Паліла I перад святамі Свежаю крэйдай Бяліла. Столькі гадкоў Мы жылі з табой Дружна і міла. Ты мяне грэла, Карміла, He дужа дыміла. I засланіла не раз Перад смерцю самою. I засталася са мною Сяброўкай маёй I сям'ёю. Мужа забіла вайна, А блакада дзяцей загубіла. У галадуху Радню ўсю Забрала магіла, Толькі з табой I падзелішся Скрухай і горам. Мы і паплачам удзвюх, I паскардзімся, I пагаворым. А вось цяпер I зусім Давякую Адна я. Хто будзе з нас шчаслівейшы, I Бог сам не знае. Перахрышчу я, Дазволь, Цябе тройчы На ростань I абагрэю Здавён прыхаванай Бяростай... Двор свой пакінула бабка Спакойна і смела. Толькі з аўтобуса Доўга На родную вёску глядзела. Бачыўся ёй Пачарнелы ад часу дамок I, як дыханне, Над комінам Сіні дымок.