Я цёмны бедны беларус, як кажуць, пан сахі. З радзімай вёскі я амаль не ездзіў нікуды. Не патрапляў мне на шляху ні Рым, ні той жа Менск. Адзіны горад, дзе бываў - мой порт жыцця Чачэрск. Калгас наш "Радасць Ільіча" не сеяў трэці год, Зато па угнаеннях мы ўжо вырвалісь ўпярод. Сам наш любімы прэзідзент нам грамату прыслаў, Ды толькі грошай не відаць ўжо дзесяць месяцаў. На месяц адзінаццаты нараду сабралі - Сумлення ўсё ж хапіла у сабакі-старшыні. Весьма неардзінарнае рашэнне каб прыняць - Нам тымі угнаеннямі зарплату выдаваць. Бальшой прывет я палучыў ад нашых ўсіх кароў: За тры кварталы мне далі чуць болей ста пудоў. Забіў я той зарплатаю ўсю хату і сарай, Ды жонка стала нервная: хоць ляг ды памірай!