http://nchas.iatp.by/arhiv/23/artyk/11.html Такія месты проста так не пакідаюць. З іх адыходзяць з Богам хто, а хто з баямі. За іх галовы і паэмы ім складаюць, Мне ж толькі гонар развітацца выпадае. Да пабачэння, гаспадыня, пані Вільня. Я зразумею Вас ужо без перакладу. Я шмат казаў, а ўсё ж мы не дагаварылі. Do zobaczenia, До свиданья, Viso gero. Бягу з падмосткаў антыкварных тратуараў. За домам дом, за храмам храм здаю без бою. Ўздоўж дэкарацыяў ўсечасавага тэатра, Дзе не сыграў ні акупанта, ні героя. Да пабачэння, вельмі стары Стары горад, Людзей вялікіх і падзей маўклівы сведка. І не адзінага ты памятаеш Бога, І Бог вайны цябе прыгадваў нярэдка. Мне ўжо не зблытацца у пошуку святыні, Якой маліцца ў час падзякі ці навалы. Мне верыць нельга, але верце - будзе скінуты Мой капялюш за сотні міль ад Вострай Брамы. Да пабачэння, праваджаць мяне не трэба. Мне ўжо не збіцца ў лабірынце тых завулкаў. Але на ўсё жыццё застанецца патрэба Прайсці той шлях у адваротным накірунку. Хай не хапаў я зорак з віленскага неба, І пры адездзе маю не геройскі выгляд. Але на старасць ёсць для выхваленняў тэма. Што і ў маім жыцці быў Віленскі перыяд.