http://nchas.iatp.by/arhiv/23/artyk/11.html То, што Вільня існуе, я ведаў. І не за гарамі. Толькі ў думках туды я ніколі не крэсліў маршрут. Але ў час, калі грунту не стала хапаць пад нагамі, Выпадкова зусім брукаваны адчуў яе грунт. І з надзеяй ўвайшоў я у сярэднявечныя нетры, Што ніколі мяне ўжо не выпусціць іх лабірынт, Дзе яшчэ не заціхлі крокі мэтраў Тое, «Нашаніўскае пары». Я ў тым горадзе быў назаўжды ад паветра атручаны. Што было настаяна на самых шляхетных вяках. Я той час змарнаваў, як не вельмі старацельны вучань. Але, зрэшты, паспеў навучыцца пісаць па складах. Адваротны багаж мой складаўся са свежай газеты. Неўзабаве сталіцу чужую закрыла Гара. Адязджаў я, як сведка, што не рэтра Гэта Нашаніўская пара. Усё мінае. І як бы мы з вамі таго не хацелі. А з усмешкай бяссільнай справадзім на вечны спачын. Час, калі нас ўсё меней і меней бацькі разумелі. Ўсё з-за розніцы моваў і розніцы нашых краін. Ды калі ўсё ж надыдзе дурная, пыхлівая сталасць. Пахаваем яе пад старонкамі календара. Каб ніколі-ніколі не сканчалась Наша Нашаніўская пара.