http://nchas.iatp.by/arhiv/23/artyk/11.html Калі ты адчуў, што стаміўся дарэшты І страчаны сэнс прагавораных слоў, І не пяняць улюбёныя вершы, І не ратуе пянкое віно, Значыць, прыяцель, завадзі рухавік. Хай снег і залева шляхі ўсе размылі, З гэтага краю безвыходнай тугі Любая дарога выводзіць на Вільню. Усё, што давіла, пякло, прыгнятала, Муляла ўсё што вачам і душы, Хай вымятаецца к дяблу вятрамі І ў стогадовы мяшаецца пыл. Значыць, прыяцель, завадзі рухавік. Ты не адкладай гэты шлях ні на хвілю. Нічога ў тваім шчэ не прапала жыцці, Пакуль цябе вабіць дарога на Вільню. Ты не самотны на гэтай дарозе. Не палічыць тую бездань слядоў, Што пакідалі ліхія стагодздзі Дзеля цябе. Каб ты толькі ішоў. Значыць, прыяцель, завадзі рухавік. Дай Бог, каб хапіла жыцця і бензіну. Не заблукаць ужо ніколі ў жыцці Таму, хто аднойчы паехаў на Вільню.