Мы паэты. Як мэта мэт, Для нас - праўда, якую глушаць. Мы заплачам - і плач, як след Адзавецца ў вашых душах. Рукою чорнай хтось крануўся крылаў, Струн душы - і струны не звіняць. Зноў груганы свабодны лёт спынілі, На шлях свой хіжы звабіць наравяць. Я ад зямелькі крыллем адаб'юся І абміну ў палёце слізкі жах, Злячу душой са сцежак Беларусі На недасяжны, на паднебны шлях. Ніхто не вольны - райце нам не сватаць, Пакутамі скарочваць нашы дні. Свая душа, свае шляхі ў крылатых І праўды свет яснейшы з вышыні. Я ад зямелькі крыллем адаб'юся І абміну ў палёце слізкі жах, Злячу душой са сцежак Беларусі На недасяжны, на паднебны шлях! (2).