Я, пэўна, з тых, хто не засне уночы. Душою прывід я у цішы тых. То цемру п'е сярод двароў пустых Я пэўна з тых... Я ўсё змяняю на абоймы ночы, Я ўсё змяняю на зялёны пах, І толькі перад раніцай ёсць страх, Ёсць дзікі жах... Але яшчэ да раніцы далёка, Пануе ноч і краю не відно, А я лячу туды, дзе ёсць яно, З начы акно. Я на другі паверх з надзеяй тулю вочы, Але ў акне цямно і цяжкі ўздых Каторы раз ляціць з груздёў маіх - Яна не з тых, хто не засне ўночы, Яна не з тых, Яна не з тых, хто не засне ўночы, Яна не з тых, хто не засне ўночы...