У палёх пануе верас, сватаяннік з канюшынай. Паглядзеце на той бераг, дарагія, дзе Гражына. Косы дзеўка распусціла; у вачох халодных слёзы. Пра мілога сон прысніла і жыццю гукае: "Досыць!" Гэй, Гражына, пачакай; злое ты прысніла. Не спяшай за небакрай, не загінуў мілы! Колькі тыдняў, дзён, начэй, як ў паход трубілі трубы... А цяпер туды далей, толькі з вірам брацца шлюбам. Гэй, Гражына, пачакай, сумная дзяўчына! Шлюбам брацца не спяшай, пачакай, Гражына! Не пабачыць ласкі боскай, хай яно агнём палае! Болей ля далёкай вёскі зелянога гаю. Гэй, Гражына, пачакай, назапашвай сілы. Ды жыцця не праклінай, мо' жывы твой мілы!