Коцік басаногі па сняжку гуляў. Адмарозіў лапкі і заплакаў: "Мяў!" Каты-сваты па сялу хадзілі, Сваты ката па сялу вадзілі, Каты-сваты па сялу скакалі, Каты-сваты ўсё княжну шукалі. Каты-сваты пад насы мурлычаць Каты-сваты, яны кошак клічуць. Каты-сваты скоса пазіраюць. Каты-сваты ўсё княжну шукаюць. Каля варот яны стаяць, Як звар'яцелыя крычаць: "Адчыняйце варата, Прывялі мы вам ката! Наш кот вусаценькі, Шчэ ён нежанаценькі! У-ха-ха, у-ха-ха, Сустракайце жаніха! У-ха-ха, у-ха-ха, Сустракайце жаніха!" "Каты-сваты, вы чаго стаіце? Каты-сваты, ў хату захадзіце! Каты-сваты, вы сялёдкі з'ешце! Каты-сваты, жываты пацешце!" Каты-сваты за сталы паселі. Каты-сваты ўсю сялёдку з'елі. Каты-сваты малако злізалі. Каты-скаты "дзякуй" не сказалі! Гэтак старэйшы кот ўстае Ды па кашэчаму пяе: "Дарагія спадары! К вам прыехалі сюды Мы не за сялёдкаю, Але ж за малодкаю. Ой нужна, ой нужна Нам кашэчая княжна! Ой нужна, ой нужна Нам кашэчая княжна!" "Ой вы, госці дарагія ... ... неблагія, Нашу кошку мы пакажам Пра яе мы вам раскажам: Наша кошка шчэ дзявіца, Вас, катоў, яна баіцца. Наша кошка не гуляе, Шчэ любві не знае. Ай-на-ны, ай-на-ны, Няма лепшае княжны! Ай-на-ны, ай-на-ны, Няма лепшае княжны!"