http://kamunikat.org/download.php?item=5157-1.pdf Сумны дождж свае слёзы лье На пыльны брук, на скронi алей. Сiлуэт твой амаль размыт, I знiкаеш ты, нiбы прывiд. Прыпеў: Прабач, што мы не побач, Жыццё бывае розным, Буйней, чым вочы, слёзы Буду снiць. Пільнуе лёс няўмольны, I мы з табой не здольны Вярнуць iмгненнi шчасця, Час спынiць. Восенню мы спаткалiся Першы раз з табой i ў ёй Зараз вось развiталiся. Жоўтых лiсцяў плед Лёг табе ўслед... Прыпеў.