http://almaznyfront.jino-net.ru Сантэхнік Аркадзі дахаты папёрся. Па твары пазнаеш: ён добра нажорся. Ён лаяўся брудна, спяваў нешта нудна. Йшоў восеньскі дожджык, было так паскудна! На дні нараджэння у нейкіх знаёмых Глытаў самагонку, ў гасцях быў як дома, Ўсіх дзевак чапляў за саромныя месцы, Нагадзіў як лох ды сваліў па-ангельску Прыпеў: Дамоў! Дамоў! У хаце буяніць, крычаць ды рыгаць! Дамоў! Дамоў! У хаце буяніць, крычаць ды рыгаць! Ішоў па шашы ды смактаў цыгарэту. Ў душы было сонца, ў душы было лета. Ўсміхаўся людзям нібы Ленін-дзядуля, Ды ўсе яму дулю, ды ўсе яму скуллю! Дасталі яго спадары камерсанты І ўсе эмігранты, і ўсе дыверсанты. Ужо не хацелася той самагонкі, - Хутчэй бы дахаты, хутчэй бы да жонкі, Прыпеў: Дамоў! Дамоў! Зваліцца на ложак, храпець ды стагнаць! Дамоў! Дамоў! Зваліцца на ложак, храпець ды стагнаць! Ў вачах мільгацела ад потных вітрынаў, Ад баб, што стаялі ў плямістых ласінах, Але ж лёс нечакана паслаў падарунак... Лятучы камень сапсаваў ўвесь малюнак: На чэрап яму прызямліўся раптоўна Ўжо на падыходзе да самага дома. Цяпер ён рагоча, нібы дурачына, Стаіць на ўліку, слабы як мужчына.