Словы Алега Паўлёнка Часам сум душу маю кране: Мроіцца, што свет спавіты сном, Што не для мяне, не для мяне Гэты дзень смяецца за вакном. Прыпеў: Як тады балюча мне глядзець На пусты стары забыты дом. Больш яму агнямі не зіхцець, Цемру разрываючы святлом. Так пад спеў зімовых сцюж Зносяць даўнія дамы, Як часцінкі нашых душ, І знікаем з імі мы. Прыпеў.