Словы Сержука Сокалава-Воюша - Добры дзень у хату! Мы да Вас са школы. Просім прабачэньня, як прыйшлі ня ў час... Ах, якія ж дзеткі ў Вас -- чыстыя анёлы! Можа б, Вы іх аддалі ў беларускі клас? - Вот яшчо прыдумалі! Мы не панімаім І рабёнка порціць Вам не аддадзім. Мы ж яму навекі жызнь эцім паламаім, Мы ж такіх прапясьцвіеў тут нагарадзім... - Што Вас так спалохала, адкажыце шчыра? Перад нашай моваю столькі ў нас пазык. - Перастаньце, мілые, разайдзёмся сь мірам, - Да каму он шчас нужон, этат Ваш язык. Вот яшчо за горадам слышыцца часамі, Как па-беларускаму людзі гаварат... Толькі мы наслушалісь: із дзярэўні самі, Да і школу кончылі там жа акурат... - Дык у чым жа справа? Пасьля гэтай школы Вы ж не занядужалі? Не здурнелі ж Вы? На кватэру гледзячы, жывяце няквола, Ані род ні страцілі, ані галавы... - Бросьце агітацыю! Эта ўсё пустое, І ня віжу пользы я ад такіх зацей. У дзярэўню сьездзіце: ат ўрэмён застою Вашай мове бацька мой вучыт там дзяцей. Вот і палучаюцца дзеці с чудзясамі: Едут с мовай сельскаю ў горад ўсё раўно... - Вы даруйце -- зь вёскаю мы разьбярэмся самі. Што зь іх атрымалася -- нам і так відно... - Значыт, намякаеце на маю зарплату? Толька зра стараецесь: ўсё ў мене акей. Тут у нас ня Грузія, не Літва, рыбяты, Не прайці паліціке тут у нас такей!.. - Вы ўсё ж падумайце аб дзіцячым лёсе, Можа быць, і прыйдзеце да якіх высноў... Мы на Вас разьлічваем, мы Вас вельмі просім, І праз тыдзень па адказ вернемся ізноў... * * * - Вы саўсім не са школы! Эта ўсё толькі ролі. Пад учыцеля каждый у мяня тут касіл. Беларускія класы не нужны нашай школе! Я гдзе нада узнал, я гдзе нада спрасіл. Ён стаяў у дзьвярох, як на браме Шумахер, Разказеліўшы рукі, поўны волі і сіл, Ён сказаў: - па-дабру, убірайцеся нахер! Я гдзе нада узнал! Я гдзе нада спрасіл...