Словы Сержука Сокалава-Воюша Не тапчыце траву, не чапайце сякераю дрэвы, Заглушыце прыймач — тут не месца вясёлых уцех. Хай гамоняць вятры, хай галосяць дажджы і завеі, Хай шапоча наўкол патаемнымі словамі снег. Не чапайце, не тапчыце, заглушыце... Хай гамоняць, хай галосяць, хай шапоча... Толькі свечку, толькі свечку запаліце Ды дубочак пасадзіце, ды дубочак. Адбуяла вясна, перамерала лета абновы, Хутка восень слатой заспявае спачын ля вакон. Там, дзе кветкі былі, разліваецца сокам барвовым Цэлы ягадны свет, бо такі у прыроды закон. А навокал - маляўнічыя ўзлескі. Дзе балоты, дзе пагоркі, дзе палеткі. Курапаты - гэта кветачкі-пралескі, Кры нас Божа, калі гэта толькі кветкі. Да дубочка дубок — і дуброва сцяною паўстала. Зырка свечкі цьвятуць у жахлівых магіл на грудзёх. А ў нябёсах буслы, як анёлы, ды гэтага мала На зямлі, дзе жыве, згодна словаў паэтавых, Бог. На зямлі, дзе што ні крок, то Курапаты, Дзе маўчаньне і ману адчайна здзершы, Для знаёмых «сорак першы — сорак пяты» Мы чытаем «трыдцаць сёмы — сорак першы». На зямлі, дзе што ні вёска, што ні хата, Што ні думка, што ні песня, што ні слова, «Трыдцаць сёмы» і праз рыску «сорак пяты», Што ні кветка, што ні колер, то — барвовы.