Словы Сержука Сокалава-Воюша Зноўку зарніцы у небе радзімы палаюць, Прашчураў цені з сівых курганоў паўстаюць. Я іх рамёны ля ўласных плячэй адчуваю, Нашыя песні іх мужныя вусны пяюць. Ты, чарнабрыва, даруй і чакай на узлеску, Дзе крывічанкі чакалі каханых сваіх, Дзе іх вачамі нас сёння страчаюць пралескі З расою - слязінкамі іх. Кроў на сумётах і гронкі каліны на белі, Як вышыванкі у нашых хлапцоў і дзяўчат. Думкі і душы, і рукі у нас не знямелі, Ведаем: смерць - гэта нават паўкроку назад. Хтось паслізнуўся - і тварам у тхлань балаціны. Вабяць кагосьці чужыя стугі і крыжы, Толькі упарты шыбуе абранай сцяжынай, І вораг кіпіць на нажы.