Словы Леаніда Пранчака https://be.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%BD%D0%B6%D0%B0%D0%BB%D1%96%D0%BA%D0%B0_%D0%90%D0%BD%D0%B0%D1%82%D0%BE%D0%BB%D1%8C%D0%B5%D1%9E%D0%BD%D0%B0_%D0%90%D0%B3%D1%83%D1%80%D0%B1%D0%B0%D1%88 Конь мой малады! Нясі, імклівы конь, нясі мяне туды, Дзе я не буду ведаць гора і нуды, Дзе я забуду востры боль маёй бяды. Пагоня! Хмары нада мной... Зайшлося сэрца невядомаю жальбой. Нясі, мой белы конь, нясі мяне на бой, На люты бой з тупым адчаем і маной. Пагоня! Прыпеў: Наўздагон нястрымна нясецца Пагоня, Пагоня! У палон ўзяла маё сэрца Пагоня, Пагоня! Заўсягды мне будзе свяціць, Не стрымаць яе, не спыніць, Праз вякі над светам ляціць Пагоня! Песня, не змаўкай! Плыві і жаўранкам над гонямі лунай, Сагрэй цяплом душу маю і веры дай, Каб з небыцця ўваскрос мой беларускі край. Пагоня! Прыпеў. Золак у вачах. Свабоды дух у нашым сэрцы не зачах, Мы самі выбралі нялёгкі гэты шлях, Узняўшы горда бел-чырвона-белы сьцяг. Пагоня! Прыпеў (2).