Музыка Барыса Вайханскага Словы Эльзы Ласкер-Шулер Пераклад Георгія Ліхтаровіча http://www.vaikhansky.com/texts/text_belorus/na_stihi_elze_lasker_schuler/razvitanne.shtml Чысцютка дождж адмыў муры старых дамоў, Радкi кладуцца на каменны аркуш роўна. Руку вядуць са стомы вершы пра любоў, Якiя зноў салодка маняць безумоўна. У змрок марскiх вiроў i хваль плыву я рызыкоўна! Магчыма, мой анёл-ахоўнiк зрок, на жаль, адвёў. Зманiла свету, свет адпомсцiў кроўна: Хаваю цела ў дол мiж ракавiн, пяскоў. Няўжо наш лёс - iмкнуцца да нябёс з ярма зямных грахоў? Чаму ж мой Бог, як нiцы дух з iм падабенства ўспомнiў, Растаў на ўсходзе заранiцай раннiх сноў? У змрок марскiх вiроў i хваль плыву я рызыкоўна! Спакой i сэнс, што свет стваралi з пракаветных слоў, У цемры знiклi, адляцелi ўвысь чародамi арлоў вандроўных. 2002 --------------------------------------------- ABSCHIED Der Regen säuberte die steile Häuserwand, Ich schreibe auf den weißen, steinernen Bogen Und fühle sanft erstarken meine müde Hand Von Liebesversen, die mich immer süß betrogen. Ich wache in der Nacht stürmisch auf hohen Meereswogen! Vielleicht entglitt ich meines Engels liebevoller Hand, Ich hab' die Welt, die Welt hat mich betrogen; Ich grub den Leichnam zu den Muscheln in den Sand. Wir blicken all' zu einem Himmel auf, mißgönnen uns das Land? -- Warum hat Gott im Osten wetterleuchtend sich verzogen, Vom Ebenbilde Seines Menschen übermannt? Ich wache in der Nacht stürmisch auf hohen Meereswogen! Und was mich je mit Seiner Schöpfung Ruhetag verband, Ist wie ein spätes Adlerheer unstät in diese Dunkelheit geflogen.