Словы Алега Атаманава http://www.krugradosti.com Не кажыце мне, не кажыце, Што няма паэту дзе жыці, Што зямля яго зрабавана, І жытло яго паламана. Не кажыце мне, не кажыце, Як сінеюць кветачкі ў жыце, Як буслы гняздуюцца ў сёлах, Як гудуць у вуліках пчолы. Не сумуйце, ох не сумуйце, Што гібее ўсё ў каламуце, Што не хочуць пра сонца пеці Як чужыя, родныя дзеці. Не сумуйце, не наракайце. Як малітва матчына ў хаце, Як жывейныя ў сэрцы спевы, Як святла ажывае дрэва. Ой не трэба, не праклінайце Сваю долю, а з ёю маці І радзіму сваю, і блізкіх, Ідучы па дарозе склізкай. І не лайцеся прынародна, Як пад ветразем краю родным, Як гукае люд чалавечны Да сябе у нядзельку вечнасць. Не кажыце мне, не кажыце, Як сінеюць кветачкі ў жыце, Як буслы гняздуюцца ў сёлах, Як гудуць у вуліках пчолы. Не кажыце мне, не кажыце!