І рэк, і азёраў мы маем зашмат, А мораў няма, акіянаў няма. А мне дык нічога - а быў чалавек, Што з гэтай прычыны закончыў свой век. Ён тут нарадзіўся і вырас ён тут, Але ў карабельны пайшоў інстытут, Усе акіяны і моры скарыў І вось на радзіму вярнуўся стары. Хадзіў ён, хістаўся па цвёрдай зямлі, Нібыта па хісткім ідзе караблі, А мора не бачыў - гарэла душа, І ромам тушыў ён душэўны пажар. Вось так і сканаў між азёраў і рэк Тутэйшы, але ўжо марскі чалавек. Ляжыць у сваёй беларускай зямлі У драўляным апошнім сваім караблі.