Нібы знаёмая вуліца, нібы знаёмае надвор'е - халодная восень. Здаецца, пройдзеш колькі крокаў - у вакне гарыць святло: там твае бацькі не спяць. Як трапіў я ў гэтае дзіўнае напаўмястэчка-напаўвёску На трыццаць трэцім недарэчным годзе свайго жыцця? А дванаццатай гадзіне кастрычнік саступае крэсла, лістапад прыходзіць позні. Цырымонію пільнуе ставокая, ставухая маўклівая ноч. Усюды веліч цішыні, і толькі недзе ў вышыні, зняволеная тэлеграфным дротам, дрыжала нейкая пустынь. Разрывалася на часткі і рассыпалася, як дождж. Маці кашулю вышывала, Язмін ў садзе цвіў, Сястра ў дарогу праваджала, Бацька стары крыжом благаславіў. І сухімі сталі х..мы а нібы аркуш паперы, а нібы спалоханая птушка. Я чуў яе, бачыў яе на ўласныя вочы ў іржавых кратах. За якімі абразамі, па якіх кутках і каморах, у якіх лясах і пушчах, Дзе хавалі яе, дзе спявалі яе, скуль з'явілася яна? І вякі бясконцай цемры, вякі дарэмнага чакання, вякі халопства і дурноты, Вякі сонца і месяца, вякі Вялікага Княства, вякі, калі народ паўстаў, Благое і добрае, хаўтуры і святы - усё разам пераістоцілася ў словы і ноты, І я не мог зысці з месца, я застыў, як слуп солі, я слухаў, я маўчаў. Маці кашулю вышывала, Язмін ў садзе цвіў, Сястра ў дарогу праваджала, Бацька стары крыжом благаславіў. Нібы знаёмая вуліца, нібы знаёмае надвор'е - быццам сваё, быццам чужое. Каля хлявоў, каля гумнаў за маімі плячыма ходзіць восень па склізкіх і ..овых садах. Ці затрапеча дубовы лісток на галіне ці скрыпне брамка ў плоце, ці ўпадзе кропля дажджу ў калодзеж - Я ведаю, гэта мінулае побач, мінулае побач са мною ў шчырых і простых кароткіх радках. Маці кашулю вышывала, Язмін ў садзе цвіў, Сястра ў дарогу праваджала, Бацька стары крыжом благаславіў.