Тут людзі рана кладуцца спаць І рана ўстаюць, Як трэба, то будуць зацята маўчаць, Каго трэба - заб'юць. Тут людзі, тут пушчы, балоты, звяры, У звяроў кіпцюры. Не пытайся, мой браце, куды вязе нас гэты цягнік Па чыгунцы, парослай пустазеллем, як закінутае поле. Не пытайся нічога, мой браце - лепш у акно зірні: Дзе ўбачыш яшчэ краявідаў безліч і багацце такое? Старасвецкія фальваркі, Дзічкі-грушы на мяжы, Сонцам спаленыя каркі, Спарахнелыя крыжы, Рэчкі, чыстыя, як шкелца, Усвяніцы на хлявах, [хххх] калодзежы, вядзерцы, [хххх] - проста жах. Не пытайся, мой браце, куды вязе нас гэты цягнік Колы сіляцца, стогнуць, везучы цяжар за далягляд Мы вяртаемся ў краіну, дзе неба цячэ, бо гонт прагніў Мы даўно там не былі, мы вяртаемся на сто год назад Крышынку жабрак дажваў - Ўсмешкай расчуляе твар. Напавер наліў сівухі Слаўны Янкель-гаспадар. Нечакана чорт з-за плоту Выскачыць апоўначы, Не спытае, скуль ты, хто ты І з сабой павалачэ. Што табе паказаць, мой браце, цікавага яшчэ? Ну няма ў нас тут ані дзівосаў, ані цёплага мора. Ці ты бачыш затое, мой браце, як упарта да неба расце, Як імкнецца ўгару засцянковая фаўна і флора? Патрыёты з патрыётаў З недалёкае пары За агульную Еўропу, За свабоду змагары: Няма дурняў, маю сэрца Кідацца на шанец. Хай сабе прыходзіць немец І дзяцей германіць. Што ты вочы хаваеш, мой браце? І голас твой гэтак дзіўна дрыжыць... Ты ўспомніў, нарэшче, чыім ты быў унукам і сынам? Ты ўспомніў, на чыёй магіле стаіць спарахнелы крыж? Маеш рацыю, так: Мы вярнуліся на Радзіму - Туды, дзе людзі рана кладуцца спаць і рана ўстаюць.