Мае думкі зрабілі цябе Незямным чалавекам. І імя тваё кожны дзень было Хлебам і малітвай. І летні колер тваіх вачэй, І летні колер тваіх зялёных вачэй Як немагчымае шчасце. І з якой сумнай ролі Слёзы мае?.. І з якой дзіўнай краіны Мары дзяўчыны?.. Я прыдумала яе для сябе. Я прыдумала цябе для сябе, Твой неіснуючы вобраз. А шляхі былі, а шляхі вялі Ў шчаслівую казку. І на небе нехта абяцаў А мы абмінулі. Наш вясёлы край кветак і любві, Наш вясёлы край кветак і цяпла І незаходзячага сонца. І не чуеш ты, і не чую я Птушак дзіўных песень. І не будзем мы ў наіўных снах Белай лёгкай ледзі... Насамрэч я не ты, Насамрэч ты не я.. Гэта сутнасць нашай песы...