Словы Алеся Гаруна http://vershy.ru/content/ty-moi-brat-kago-zvats-belarusam (правапіс дарэформенны) Ты, мой брат, каго зваць беларусам, Роднай мовы сваёй не цурайся; Як не зрокся яе пад прымусам, Так і вольны цяпер не зракайся. Ад дзядоў і ад прадзедаў, браце, Гэта скарб нам адзін захаваўся, У сялянскай аграбленай хаце Толькі ён незабраны астаўся. Ў старыну беларус, не падданы, Гаспадарыў, быў сам над сабою I далёка у сьвеце быў знаны За літоўскай і ляшскай зямлёю. Але час прамінуў, і нядоля На народ, як бы камень, звалілась, Беларуская слава і воля Адышла, адцьвіла, закацілась. Не зьмяняючы шэрай апраткі, Працаваў ты, як вол, гаратліва, А у хаце тваёй недастаткі, А на ніве тваёй неўрадліва. А чаму? Ты не здольны, ці хворы, Ці благі гаспадар, ці п'яніца? Мусіць, не! Бо і іншым у пору У цябе гаспадарыць наўчыцца. Сьветлы розум твой, брат, але дзетак Ад цябе, як і ўсё, адбіралі I на бацькаўскі родны палетак Працаваць-памагаць не пушчалі. Хто хацеў, той і сьмеў рабаваці, Без прыпросу з'язджаліся госьці Абдзіраць, аб'ядаць, апіваці І крышыць гаспадарскія косьці. Можа б, ты і памёр і загінуў, Каб не вешчая мова Баяна. Хто ж быў добры, яе хоць пакінуў? Як жа так, што яшчэ не забрана? Бо што бачылі госьцікі-герцы І зямлю, і лясы, і кілімы, Ўсё забралі. А мову у сэрцы, Ў сваім сэрцы хавалі-нясьлі мы. Дык шануй, беларус, сваю мову Гэта скарб нам на вечныя годы; За пашану радзімаму слову Ушануюць нас брацьця-народы! 1910