Музыка Барыса Вайханскага Словы Ўладзіміра Караткевіча http://www.uladzimir-karatkevich.com/bibl/bel/versh/v3-27.html І Кожны раз, як дамоў ад'язджаю, Еду я міма дома твайго... Ноч, як лёс, дамам пагражае Цёмнай злівай, слатой, тугой. Ў небе іскры ўзлятаюць, як слёзы, І, калі мой цягнік закрычыць, Застаешся ты з ноччу і з лёсам На чужым, непатрэбным плячы. ІІ Прасціны твае, бы ў калючай асве, Клубіцца скупы цыгарэтны дым... А я табе прапаноўваў свет, Цэлы свет у сэрцы маім. Вольны вецер і песні палян... палян... Неба ў маю... Неба ў маю... Кахання майго акіян... акіян... Сонца і душу... Душу маю... Мне - як табе, пустэчу хапаць. У начах маіх золь і драма. І ёсць дзесяткі, з кім можна спаць, Прасыпацца - ніводнай няма. І знічкаю падае сэрца ў палі І ў агні згарае на тло: Прынцэсы былі, царыцы былі,- Папялушкі адной не было. Хутары сумней у палях і сумней... Спускаюся ў цемру, нібы вадалаз... Прадала, прадала, прадала ты мяне, Прадала, галавой аддала. На спакой змяняла крылаў страду, Катула - на месікаслоў, На смецце - гордае золата дум, На даброты - музыку слоў. ІІІ А ён не даў табе і таго... Лёс аднолькава нас адзначаў, Але Муж - не той, хто не знаў батагоў, А той, хто пад імі маўчаў. Па валах, што туды і сюды бягуць, Ён імя, як ветразь, насіў. Вучыў, перавучваў, як чосу дадуць, Зноў вучыў, даравання прасіў. У Каносу бег за сабачай гайнёй, Без шапкі стаяў ля брам, Каяўся перад кожнай свіннёй, Плакаўся ў корчмах сябрам. Заклаў радзіму, Еўропу, род, Вучняў, шэфаў, Дэга, Курбе, Мастацтва, сяброў, Пікаса, народ І цябе... Ты чуеш? Цябе. Багаццем якім ён цябе напыліў? Што прынёс ён табе у дом? Дзе імя, у якое ніхто на зямлі Не насмеліцца кінуць багном? Душы родныя дзе? Ўцяклі і яны. І адна ты ў зброднай глушы, У мурашніку аднадумцаў дурных, Дзе ніводнай роднай душы. Хто яны, што праспалі жыццё і бой, Людцы гэтыя, гэты гной, Што калісьці табой гандлявалі і мной, А сягоння - адною табой?! Ад шчаўчка пігмея лятуць тарчма, Паўзуны, бяскрылае зло, Накіп людская, свінушнік, карчма, Эстэцкіх гадзін кубло. Што ж цяпер за здраду будзе з табой? Не магу і ўявіць сабе, Як ён хрупне пад Этнай пагарды людской, Твой слабенькі, танюткі хрыбет. І ў імя таго, што на цвердзі зямной Кветкі ёсць, і любоў, і трава, - Вы... даруйце за подласць жанчыне дурной, Даруйце... Як я дараваў. ІV Колаў стук. І надзея. І горыч. І ў начы гэтай золкай, глухой Ты не спіш з маім ворагам поруч, Як не сплю я з цемрай сваёй. Ад вачэй тваіх бедных і прагных Да маіх спакойных вачэй Повязь цягнецца, цягнецца, цягнецца Ўсё танчэй, танчэй і танчэй.