Гаю мой, ня кліч пад каліны цьвет Да крынічных вод, сьветлых, як вясна. Там яе няма, паляцела ў сьвет, Наша рэчанька высахла да дна. Там яе няма, паляцела ў сьвет, Наша рэчанька высахла да дна. Паляцела ў сьвет, русакосая, Стан рабінавы, вочы – сінь вазёр, Не сьпяе ўжо мне мілым голасам Пра дзівосны край у зіхценьні зор. Не сьпяе ўжо мне мілым голасам Пра дзівосны край у зіхценьні зор. Гаю мой, ня кліч наш шчасьлівы сьмех, Касавіцаю весела ў лугах. Там яе няма, паляцела ў сьвет, Наш мядовы луг палыном прапах. Там яе няма, паляцела ў сьвет, Наш мядовы луг палыном прапах. Гаю мой, не кліч пад каліны цьвет Да крынічных вод, сьветлых, як вясна. Там яе няма, паляцела ў сьвет, Наша рэчанька высахла да дна. Там яе няма, паляцела ў сьвет, Наша рэчанька высахла да дна.